De veelzijdige Pittman, die sinds een 27 tal jaren een slordige vijftien albums heeft uitgebracht, trekt zich soms een paar jaar terug uit de muziekindustrie, maar de liefde voor de blues wint altijd. Als zanger-gitarist Shawn Pittman komt hij eigenlijk uit het stadje Talihina, Oklahoma en verhuisde op zijn zeventiende naar Dallas, Texas. Echter begon zijn muzikale leven op achtjarige leeftijd met piano, stapte over op het drumstel van zijn broer en speelde gitaar toen hij 14 was. Een vriend liet hem kennismaken met de muziek van Lightnin' Hopkins en Muddy Waters, wat vervolgens leidde tot Albert King, Jimmy Reed en Elmore James. Wat later begon zijn muziekopleiding bij Schooner's Jam in Dallas, waar hij Sam Myers voor het eerst ontmoette. Een carrière in de muziek was onvermijdelijk. Extra begeleiding en inspiratie kwam van lokale muzikanten Mike Morgan en Hash Brown.

Na een noodzakelijke pauze keerde Pittman in 2008 terug met plannen om één album per jaar op te nemen. Pittman maakte zijn nationale opnamedebuut in '98 met "Burnin' Up" op het Cannonball Records label, gevolgd door "Something's Gotta Give," geproduceerd door Jim Gaines. De releases leidden tot een tournee met Susan Tedeschi in '99, waarbij ze verschenen in de Conan O'Brian Show. In 2001 bracht Pittman "Full Circle" uit, ondersteund door Stevie Ray Vaughan's ritmesectie, Double Trouble. Later vormde hij een band met voormalig Fabulous Thunderbirds bassist Preston Hubbard genaamd Killer Instinct. Tussen 2008-2010 bracht Pittman nog vijf cd's in eigen beheer uit.

Deze vlaag van activiteit leidde in 2011 uiteindelijk tot een nieuw platencontract bij Delta Groove, en er werden meteen plannen gemaakt om nog een album op te nemen. "Edge Of The World" was Shawn Pittman's tiende release en bevatte originele songs door een volleerd zanger, songwriter en gitarist, die alle vintage tonen en ambiance van de grote bluesopnames van de jaren '50 en '60 in herinnering bracht. Pittman bespeelt bijna elk instrument op de CD, van zang en gitaar tot bas, drums en piano, en is tevens producer en engineer van het album. Hij bracht zijn 11e album, "Backslidin' Again," uit in 2015. In januari 2018 nam Pittman zijn 12e album "Everybody Wants to Know" op met zijn oude vriend en drummer Jay Moeller. In het voorjaar van 2020 keerde Pittman terug met "Make It Right!" in samenwerking met het in Nederland gevestigde CRS.

In 2021, als aanleiding van de pandemie, breidde hij zijn repertoire uit met akoestische solomuziek en bracht hij "Stompin' Solo" uit, zijn eerste volledig akoestische album op het CRS-dochter label Must Have Music. In mei 2022 toerde Pittman door Europa met Anson Funderburgh en Mike Morgan als onderdeel van de Texas Blues Guitar Summit en konden we deze heren zien en interviewen tijdens het Moulin Blues festival. Zijn laatste twee albums geven de veelzijdigheid van Pittman uitstekend weer: "Hard Road" (2022) is een stevig rockende plaat, met Jason Crisp (bas, tweede gitaar) en Mike King (drums, backing vocals) als begeleiding en "Peace Still" (2024) is solo, akoestisch en gospelachtig. De nieuwe plaat "My Journey" is gemaakt met The Özdemirs een fameuze familieband van blues mastodont Erkan Özdemir (bas) en zijn zonen Kenan en Levent op gitaar en drums. Verdere support is er van Roel Spanjers (piano, plus accordeon op "Heartbreak East Dallas") en Simon Oslender (orgel).

"My Journey" bevat elf nummers, waarvan bijna alle nummers geschreven zijn door Pittman, met uitzondering van de twee afsluiters, het funky "That's What Love Will Make You Do" van Little Milton en het rockende "Somebody's Gonna Lose, Somebody's Gonna Win" van Lewis Dickson, die voor het eerst met een band zijn opgenomen. De songs werden opgenomen in de Hansahaus Studios in Bonn, Duitsland, en dat Pittman samen met de Özdemir's een benijdenswaardige chemie delen is dan ook meteen hoorbaar, want deze plaat is met de kenmerkende funky blues van Pittman een echte rockplaat geworden met heel veel power.

Het album opent met het hardvochtige "Until the Time Is Right", een hard gedreven nummer waarin Pittman niet bang is om zijn gitaar te laten scheuren waar dat nodig is. Zijn gitaartoon is minder vervormd dan je zou verwachten, al creëert hij ook zo voldoende spanning om deze vervolgens op de luisteraar los te laten. De boogie "Damage Is Done" gaat over een relatiebreuk, is vocaal heel sterk en met zijn pakkend ritme en een briljante gitaarsolo kookt deze song helemaal. "Add It Up" met zijn geweldig pianospel en zijn aanstekelijke hooks is eveneens een killer met een geweldige rockende bluesbeat. Alle betrokken spelers rocken zo goed samen dat het luisteren naar hun live spel op deze manier zeker een groot genot gaat worden als ze binnenkort aan hun tour beginnen. In het daarop volgende nummer, het hypnotiserende "Heartbreak in East Dallas" is er weer die sublieme piano, maar ook een accordeon van Roel Spanjers, waardoor het meer Louisiana-achtig klinkt. Het deuntje komt in het perfecte tempo voorbij en Pittman's goed geformuleerde gitaarlicks zitten er ook mooi op. Het is een leuk nummer dat een gevoel van eenheid uitstraalt. In "Blame It On Me" kan de luisteraar niet anders dan verslaafd raken aan het broeierige geluid, want bijgestaan door The Texas Horns (Mark 'Kaz' Kazanoff en John Mills) geven zij het nummer een extra dimensie.

Na het instrumentale en R&B getinte "Tabletop", met Pittman's verschroeiende gitaarspel, opent de autobiografische titeltrack, een pracht van een bluesy ballade, op sudderende wijze terwijl hij spreekt over reizen, en hoe zijn reis zijn getuige is. Hij vertelt over zijn optredens op straat en over hoe hij het vak leerde met bloed, zweet en tranen. Dit album met the Özdemirs is dan ook een hoogtepunt in Pittman’s carrière, en deze reis gaat ook verder want dit drietal zal hem dan ook tijdens zijn aankomende tour op het podium begeleiden. Maak je dus al klaar voor een portie real hot Texas blues of schaf je tenminste dit album aan, want dit is de real stuff.